به گزارش روابطعمومی بنیاد آلاء به نقل از روابطعمومی مرکز تربیتی و پرورش استعداد سلاله، در این نشست که با استقبال مربیان همراه بود، استاد به بیان نکات عمیق و کاربردی در زمینه «تربیت وحیانی» پرداخت و نگاه تازهای به مفهوم مربیگری ارائه نمود.
ایشان با تأکید بر اینکه تربیت، زمینهسازی برای انتخاب است، اظهار داشت: تربیت وحیانی بر اساس ساخت و ظرفیت انسان بنا شده است؛ انسان موجودی صاحب اختیار و انتخاب است و پیامبران الهی نیز مأمور تربیت مستقیم نبودند، بلکه زمینه رشد و هدایت را فراهم میکردند تا انسان خود بتواند راه درست را برگزیند.
وی افزود: به همین قیاس، وظیفه مربی نیز نه «ساختن»، بلکه زمینهسازی برای انتخاب آگاهانه متربی است؛ و رسیدن یا نرسیدن او به رشد، وابسته به تصمیمهای خودش خواهد بود.
استاد هادیزاده در ادامه، رشد مربی را پیششرط تربیت دیگران دانست و خاطرنشان کرد: چون تربیت الهی بر ظرفیت وجودی انسان استوار است، مربی نیز به همان اندازه که به شناخت و رشد درونی خود دست یافته باشد، میتواند در تربیت دیگران مؤثر باشد. تربیت یعنی رسیدن خود و زمینهسازی برای رسیدن دیگران. مربی باید پیش از هر چیز، ناظرِ مسیر رشد خودش باشد.
در ادامه این نشست، استاد محمدتقی هادیزاده با بیانی گرم و شیوا به پرسشهای متنوع مربیان پاسخ گفت. بخشی از این پرسشهای مطرح شده عبارت بود از:
چرا گاهی با وجود تلاش فراوان، متربی آنگونه که انتظار داریم رشد نمیکند؟
در مواجهه با والدین، پس از چند سال کار تربیتی، چگونه باید نسبت به نتایج پاسخگو بود؟
آیا هر نوع شناخت، الزاماً به احساس و عمل منجر میشود؟
نشانههای بلوغ عقلی در نوجوان چیست؟
چه عواملی سبب شد مرحوم آقای صفایی به آن مرتبه از بینش و سلوک برسند؟
نسبت احادیث تربیتی دربارهی امر فرزند به نماز با مبانی مرحوم صفایی پیش از بلوغ چیست؟
پرسشها و پاسخهای استاد، فضایی پویا و تفکرآمیز را در جلسه ایجاد کرد و موجب تعمیق نگاه مربیان به مأموریت تربیتی خود شد.
در پایان نشست، استاد هادیزاده سخنان خود را با جمله ماندگار «راز خسته نشدن از کار تربیتی، عاشق شدن است. تا عاشقِ الله و مسیر او نشویم، سختیها برایمان شیرین نخواهد شد» به پایان رساند.
دیدگاهتان را بنویسید